« دزد بی سلیقه »

آخر شب بود که خسته از چرتکه انداختن های دلگیر روز به هتل رسیدم. مینی باررا باز کردم و بطری شرابی قرمز را برداشتم تا لبی تر کنم و جان ملول را نوازشی و ترنمی.
ای دل غافل! باندرول در بطری دست خورده بود. دانستم که مسافر قبلی آن را باز کرده و جرعه ای نوشیده و آب در آن ریخته و درش را بسته و در یخچال گذاشته است.

پیش خود گفتم اگر من شحنه ی غیب بودم هم در آن گاه برآن دزد شراب نازل می شدم و براو بانگ می زدم: ای نادان! از گناه دزدی شرابت می گذرم که سرقتی بس دلاویز است اما نمی توانم ترا ببخشم که شرابی را ضایع کردی ای ابله!